Bibliotekarskim piórem napisane...

  Wyspa, Sigríður Hagalín Björnsdóttir I właśnie wtedy zaczął wyłaniać się prawdziwy obraz wyspy, odciętej od świata krainy, która musiała zmierzyć się nie tylko z nową rzeczywistością ekonomiczną i polityczną, ale również z emocjami ludzi bezsilnych, lękami imigrantów, strachem głodnych, chorych i samotnych – wszystkich niewidzialnych dla systemu i tych, „wyrywających” z systemu wszystko dla siebie.

„Wyspa” Sigríður Hagalín Björnsdóttir, „Ja śpiewam, a góry tańczą” Irene Sola, „Pogrzebany olbrzym” Kazuo Ishiguro Czekam na tę wiosnę i czekam, żeby wreszcie napisać, że zaczęły ptaki kwilić, pitpilitać i pimpilić, że las budzi się do życia i pachnie oszałamiająco, strzelają pączki czeremchy, brzozy i leszczyny, i że sosny już zaczęły pylić, że widziałam pierwszego motyla, złocistego trzmiela, mrówkę świeżo wybudzoną z zimowego snu, jeszcze lekko oszołomioną itp. Tymczasem wyglądam za okno i co widzę? Śnieżek bieluśki jak przebiśniegi w ogródku. No, ale skoro widać już przebiśniegi, to jest nadzieja! Co prawda ptactwo nadal wyczekuje ziarnek i w kółko kręci się dookoła karmnika, ale i to wkrótce się skończy.