Tam dokąd idziemy
pozostawiamy jedyny ślad
na niebie zbyt szerokim
aby mógł objąć nasze stworzenie
raz jeszcze
gdy nas nie będzie
staniemy się wyraźniejsi
na przestrzeniach wszystkich granic
po których przepłynie wszelkie powietrze
mocne i świeże
Tam dokąd pójdziemy
zrównamy się z ziemią
która nie może nas dogonić
której miękkie podłoże
zasłonięte jest nami wszystkimi
zmierzającymi ciągle od nowa
wciąż w to samo miejsce
raz jeszcze
Tam dokąd idziemy
najczarniejsza noc nie jest tak ciemna
aby zdławić światło
przez które przechodzimy
każdej kolejnej minuty
w którą jesteśmy wpisani
raz jeszcze
by przyjrzeć się krajobrazom
naszej wspólnej
Twarzy
Komentarze
Prześlij komentarz