Bibliotekarskim piórem napisane...

  Tam dokąd idę

  Juhani Karila „Polowanie na małego szczupaka”, Jakub Bączykowski „Zadzwoń, jak dojedziesz”, Valerie Perrin „Colette” i… Znowu jesień! Sowa jest symbolem mądrości i często pojawia się w środowisku bibliotecznym, uczelnianym czy księgarskim, gdyż świetnie komponuje się w otoczeniu książek i dodaje szlachetnego wyrazu obrazkom, grafikom, plakatom i plakietkom promującym czytelnictwo, wiedzę i mądrość. Tymczasem spotkać sowę w jej naturalnej ostoi jest dość trudno. Mi się jeszcze nigdy nie zdarzyło, choć wyczekuję na to spotkanie od lat czujnie rozglądając się po lesie. W tym roku wiosną pierwszy raz usłyszałam puszczyka, który pohukiwał czy też trochę jakby popiskiwał radośnie koło jednej z wielkopolskich leśniczówek. To niesamowity dźwięk, który zrobił na mnie ogromne wrażenie. Oho! – pomyślałam - oto trafiło się ślepej kurze ziarnko i zapewne na tym skończą się moje sowie przygody. Tymczasem… Dzisiaj w nocy, w dyskretnym szumie łagodnie siąpiącego deszczyku, nagle i niespodziewani...

  Wskazanie

  Ostatnia linijka

  Jakby świat nigdy nie istniał

  Przywitaj się

  Ostatni śnieg tego lata

„Demon Copperhead” Barbary Kingsolver, „Wszystko za życie” i pozostałe książki Joe Krakauera oraz najnowszy kryminał Sławka Gortycha, czyli „Schronisko, które zostało zapomniane”.

  przychodzi mnie czasem ochota...

  Ten wiersz nie jest do czytania co robisz? myślisz że nie widzę? Twoje oczy tylko przeskakują ze zdania w zdanie szukasz jakiejś cięższej myśli? ona cię udźwignie dalej zostaw to mimo to wciąż próbujesz jesteś już osobą zaciążoną jest w tobie to dziecko które kurczowo trzyma się twego wzroku na pewno chcesz podglądać? zakończę to dość szybko przestań przestań – ja widzę cię przecież nie dość ci jeszcze? wciąż czujesz pragnienie?   spójrz kończy się już   (chcesz jeszcze?)

  Teraz już wiem kogo słuchać jakiej wiedzy widzialnej nie zobaczę

    Wiara   Jeśli morze dotyka twych stóp mewy szarpią się dźwiękiem na spokojnym niebie chmury otaczają się wciąż tym samym powietrzem a podmuch wiatru targa twoimi włosami –   w tej zapadniętej chwili w której ciebie nie widzę wciąż jesteś jakby obecna niczym obraz który się nie kończy a ja wiem że tam w oddali że poza zasięgiem mego wzroku znajdujesz się ty i to mi wystarcza

  wyryte są słowa na każdym zdaniu i już nie można ich zmienić można na nie tylko patrzeć niczym na obraz już na zawsze zamknięty i tylko te oczy spragnione biegnące – otwarte szeroko jakby zobaczyły i zrozumiały wszystko w jednym tylko przeskoku gdy chwila – już umknęła – pozwoliła słowom odnaleźć swoje miejsce na zawsze

  Tam dokąd idziemy

  Sroka

Kobiecą ręką napisane… „Dezorientacje. Biografia Marii Konopnickiej” Magdaleny Grzebałkowskiej, „Źródła” Marie Helene Lafon i „Mokradła” Marii Turtschaninoff.

Z zamkniętymi oczami idę przed siebie

Trylogia Sławka Gortycha, „Wegetarianka” Han Kang, „Jadąc do Babadag” Andrzeja Stasiuka i… „Człowiek, który bał się żyć” Miquela Angela Montero.

Jak czytać wiersze